Ostatni miesiąc

Na początku ciąży chciałam żeby czas przyspieszył. Miałam nadzieję, że zasnę jednego dnia, a obudzę się pod koniec trzeciego miesiąca, który stanowił jako tako bezpieczną granicę. W końcu pierwsze trzy miesiące są najbardziej zagrożone poronieniem. Czwarty miesiąc ciągle był dla mnie pełen obaw, czy aby na pewno wszystko jest w porządku, czy nie dzieje się nic złego. Można powiedzieć, że żyłam od jednej wizyty u ginekologa do kolejnej. A tydzień po badaniu znowu zastanawiałam się, czy z Fasolem jest ok. Możecie powiedzieć, że to paranoja, ale po poronieniu poprzedniej ciąży nie umiałam inaczej. 

Bezpiecznie poczułam się dopiero wtedy, gdy ruchy dziecka stały się w miarę regularne. Wyluzowałam, zaczęłam cieszyć się ciążą mimo tego, że na ten okres przypadły moje problemy z akceptacją swojego zmieniającego się ciała. 

W trzecim trymestrze obudziła się we mnie myśl, że czas najwyższy zabrać się za przygotowania. Co prawda większości wyprawkę miałam już skompletowaną, ale zostało jeszcze sporo do zrobienia. Ogólnie czułam się dobrze, nie narzekałam (i nadal nie narzekam!) na spuchnięte nogi czy bóle pleców. Czasem tylko duży brzuch przeszkadza mi przy codziennym funkcjonowaniu, np w czasie wiązania butów :) W tym czasie zaczęłam też tęsknić za gorącą kąpielą, jazdą na rowerze (a przecież listopad taki ciepły), jedzeniem tego, na co mam ochotę (np serów pleśniowych), czy lampką (a może dwiema?) ulubionego wina. Chciałam, żeby te ostatnie miesiące minęły szybko i bezboleśnie. Już nie mogłam się doczekać, aż Fasol się urodzi i będę mogła sobie pospacerować z wózkiem dookoła jeziora. Zaczęłam się niecierpliwić, bo ileż to można czekać??? 

I nagle okazało się, że to już grudzień! A wiadomo, jak to jest w grudniu - "Zajmę się tym po Świętach" stało się moją ulubioną wymówką od zabrania się do porządków w dokumentach, czy pakowania torby, którą chciałam mieć przygotowaną przed Bożym Narodzeniem. A tu jeszcze to trzeba kupić albo tamto. Dodatkowo rozpoczęły się coraz bardziej męczące noce. Tak niewygodnie, tak za gorąco, a tak nie da się oddychać. I coraz bardziej chciałam urodzić jak najszybciej, żeby mieć to wszystko za sobą.

I nastał styczeń! Myślałam, że im bliżej porodu tym będę się bardziej cieszyć, że to już koniec. A tu nagle BACH! Chyba zaczęłam się bać :) Ten czas tak szybko zleciał... Wielu spraw nadal nie załatwiliśmy. Nadal nie mam spakowanej torby :) I ciągle trzeba kupić to albo tamto! I jestem przerażona, że to już za chwilę, bo za moment wizyta u ginekologa i do porodu zostaną trzy tygodnie. A potem całe życie wywróci się do góry nogami - wszystko będzie podporządkowane dziecku, coraz mniej czasu dla siebie, coraz więcej wydatków. I zaczęły się wątpliwości typu "Jak my sobie poradzimy?". Nie mogę uwierzyć, że czas tak szybko zleciał. Jeszcze niedawno myślałam sobie "Ostatnie dwa miesiące będą najgorsze, najbardziej uciążliwe", a tu ani się obejrzę będę je miała za sobą.

Tyle miałam planów na okres ciąży - chciałam rysować, lepić anioły, żyć aktywnie, pójść na kurs malarstwa, zrobić generalny porządek w mieszkaniu, wydrukować w końcu zdjęcia z ostatnich czterech lat. I kiedy ja teraz będę miała na to wszystko czas? Mija kolejny dzień, a ja ruszyłam może jedną z wielu spraw, które MUSZĘ załatwić przed porodem i nie ma zmiłuj. 

A jak było u Was?