3 minuty szczęścia

Powoli wracam do świata żywych. Bardzo powoli. Dzisiaj Filip kończy dwa miesiące, a my nadal żyjemy pod znakiem zapytania – co mu jest, że mało je, przybiera na wadze powoli (raz więcej, raz mniej), ulewa, płacze podczas jedzenia, jest bardzo niespokojny i ma problemy z zasypianiem. Jesteśmy na etapie rozważania nietolerancji laktozy. Może tym razem to będzie strzał w dziesiątkę, nasze dziecko w końcu przestanie się męczyć i zaczniemy czerpać z rodzicielstwa całymi garściami. Ale to temat na inny post. Od porodu uzbierało się sporo tematów godnych opisania. Dzisiaj o 3 minutach szczęścia.

Moje wyobrażenie macierzyństwa wyglądało tak:

- Szczęśliwe Dziecko je, beka, gaworzy, zasypia i budzi się do następnego karmienia

- Szczęśliwa Mama (czyt. ja) karmi swoje dziecko, bawi się z nim, przewija w razie potrzeby, tuli do snu i do następnego karmienia zajmuje się porządkami/przyjemnościami/odpoczynkiem (niepotrzebne skreślić, choć przy małym dziecku ciężko jest nazwać którąkolwiek z tych opcji niepotrzebną).

Oczywiście w tym wszystkim pojawiał się też Szczęśliwy Tata, który po skończonej pracy wraca uśmiechnięty do domu, gdzie Szczęśliwa Mama czeka na niego z przygotowanym obiadem, a Szczęśliwe Dziecko obdarza go jednym ze swoich uśmiechów. Potem następuje kąpanie Szczęśliwego Dziecka (+karmienie, bekanie, gaworzenie), tulenie go do snu, po czym Szczęśliwi Rodzice w dowolny sposób spędzają razem resztę wieczoru.

Cóż, moje wyobrażenie szczęśliwego macierzyństwa trochę nie pokrywa się z rzeczywistością, ale na takie rozważania planuję osobny post. Dzisiaj o tym, jak to moje dziecko postanowiło nie sypiać.

System działa następująco: Filip je lub nie je (czyli raz 100ml, a raz 30ml, raz je przez 15 min, a raz zajmuje mu to całą godzinę albo i więcej), beka lub nie beka (przy opcji „nie beka” pojawiają się dwa warianty – nie beka i po prostu zasypia lub nie beka i przez godzinę marudzi, bo przeszkadza ma zalegające w żołądku powietrze), gaworzy lub nie gaworzy (czyt. marudzi) i ostatecznie: sypia lub (co zdarza się częściej) nie sypia.

Słyszałam o niemowlakach bijących się po twarzach byle tylko nie zasnąć. „Bzdura” myślałam, bo moja wizja szczęśliwego macierzyństwa nie zakładała takich cyrków. Filip ma największy problem z zasypianiem między 5.00 a 13.00 i możecie wierzyć lub też nie, ale w tym przedziale w niektóre dni zdarza mu się przysnąć na pół godzinki. Najgorsze jest to, że najpierw marudzi, bo wybije się ze snu (co skutecznie czyni kupa zaraz po jedzeniu kiedy Mały przysnął przy butli i wtedy pojawia się dylemat: przewinąć i rozbudzić, czy nie przewijać i mieć chwilę spokoju licząc się z tym, że później będzie marudził, bo zwyczajnie się odparzy), albo po prostu nie chce spać, a po godzinie zaczyna się lament, bo jest zmęczony, ale nie może zasnąć. On się męczy i ja się męczę, on krzyczy i ja krzyczę, on płacze i ja płaczę.

Moja wizja szczęśliwego macierzyństwa zakładała Szczęśliwe Dziecko zasypiające w swoim łóżeczku i budzące się w nim z uśmiechem na buzi oraz Szczęśliwą Mamę zaglądającą raz na jakiś czas do sypialni. Po którymś razie Szczęśliwa Mama widzi, że Szczęśliwe Dziecko nie śpi tylko ”guga”, więc zagaduje je, przygotowuje mleko i cykl się powtarza. Ostatecznie wygląda to tak, że zaczynam usypiać go w łóżeczku. Jeśli się nie udaje i marudzenie przeobraża się w kwękanie, a później płacz, to wyjmuję go i uspakajam na rękach. Udaje się – przysypia. Więc odstawiamy rytuał położenia Filipa do łóżeczka tak, żeby się nie obudził: pochylam się nad łóżeczkiem – Filip otwiera oczy, podnoszę go i bujam kilka razy – Filip zamyka oczy, pochylam się nad łóżeczkiem – Filip otwiera oczy i tak w kółko, aż któreś z nas skapituluje. Albo wybitnie niepedagogicznie poddam się ja (co kiedyś nie mieściło się w sferze moich wyobrażeń o rodzicielstwie) i będę go trzymała na rękach, aż twardo zaśnie, albo podda się Filip i po prostu padnie ze zmęczenia. Zdarza się, że kładę go gdziekolwiek żeby po prostu się nie obudził podczas przenoszenia, na przykład na kanapie, na której akurat siedzę, albo w naszym łóżku.

I w pewnym momencie następują wspomniane 3 minuty szczęścia – Filip śpi. Zadowolona upewniam się jeszcze kilka razy, że to na pewno etap snu tak głębokiego, że mogę spokojnie włączyć telewizor. Uff! W końcu można się odprężyć, wypić kawę, zjeść kanapkę, pójść do toalety, a może nawet przespać się na kanapie. Zaczynam od łazienki – wchodzę, robię po co przyszłam, wychodzę. Podchodzę do kanapy/łóżeczka/łóżka i co widzę? Moje dziecko z oczami jak spodki. Pół biedy jeśli tylko leży i nie płacze, ale częściej zdarza się opcja z kwękaniem przeobrażającym się w rytmiczne popłakiwanie-kasłanie, które przy braku szybkiej reakcji z mojej strony przechodzi w płacz - koniec.

Najgorzej jest w nocy. Pod koniec karmienia po prostu widzę, że nie zakończymy cyklu spaniem. Jak w takim razie? W naszym łóżku. Bo tak jest po prostu wygodniej i za tą wygodę będzie mi dane kiedyś zapłacić… Bierzemy Filipa między siebie i na zmianę to wkładamy wypadający z buzi smoczek, to głaszczemy po główce to ciiichamy. Byle zasnął i nam pozwolił na to samo.

Młody ma trochę problemów żołądkowo-jelitowych i prawdopodobnie są one przyczyną takiego, a nie innego zachowania, ale zdarzają się po prostu marudne dni, na które nie jestem w stanie nic poradzić. Bo co ja mogę? „Przetrwać” mówią ci, którzy mają to już za sobą.

I najgorsze jest to, że naprawdę nie chciałam rozpsuć swojego dziecka noszeniem na rękach. Wiem o tym całym zamieszaniu wokół rodzicielstwa bliskości, ale w naszym przypadku mam wrażenie, że Filip po prostu wybiera to, co dla niego wygodniejsze. Bo po co leżeć samemu w zimnym łóżeczku, jeśli mama może ponosić, pobujać, utulić i ogrzać? A chociaż nasz chuderlaczek waży naprawdę mało (3850 g. w wieku 7 tygodni – większość dzieci rodzi się z taką wagą) to ręce i tak bolą. Bo to chude ciałko potrafi się tak prężyć i wyginać, że głowa boli.

Czy porównując Szczęśliwą Mamę z moich wyobrażeń do siebie mam na myśli, że nie jestem szczęśliwa? Jestem, ale trochę inaczej, niż to sobie planowałam. Głównie jestem zmęczona, zrezygnowana, bezsilna choć wiele wynagradzają te coraz częstsze bezzębne uśmiechy. A kiedy Filip już zaśnie i wygląda jak aniołek, to ciężko mi uwierzyć w to, co przed chwilą przechodziłam. I pojawia się kolejny dylemat – obudzić go do następnego karmienia (biorąc pod uwagę małe przyrosty wagi i słabo zjadane porcje mleka) czy dać się wyspać?

Pytam, czytam fora i poradniki. Podobno właśnie tak, w większości przypadków, wygląda macierzyństwo. A teraz czekam na rodziców, którzy wyznają twarde wychowanie, mówiących, że rozpuszczam dziecko takim zachowaniem, wyznawców rodzicielstwa bliskości, którzy twierdzą, że widocznie dziecko potrzebuje ciepła i powinno się je usypiać na rękach albo w swoim łóżku i na wszystkich innych, którzy znaleźli złote środki i magiczne sposoby na swoje dzieci :) Czyli apeluję do wszystkich – pomocy!