Rola taty w opiece nad dzieckiem

„On Ci nie pomoże”, „Nie licz na niego w tych sprawach”, „Żaden facet tego nie zrobi” – mniej więcej z takimi opiniami spotykałam się będąc w ciąży odnośnie przyszłej pomocy P. przy dziecku. Co pozostaje mi powiedzieć? Wychodzi na to, że P. jest jednym z tych nielicznych wyjątkowych mężczyzn, którzy przy dziecku zrobią prawie wszystko, a pisząc „prawie” zostawiam sobie po prostu pewien margines błędu.

W ciąży śmiałam się, że zostawię Filipa z P. i będę mogła wyjść, gdzie tylko będę miała ochotę. Takie było moje marzenie, jednak znając charakter mojego Męża jakoś nie byłam o tym do końca przekonana. Spodziewałam się raczej oporów, tekstów w stylu „Nie wiem, jak się do tego zabrać”, „Nie umiem”, „Nie dam rady” i standardowych powiedzonek odnośnie instynktu macierzyńskiego (który według P. pozwolił mi na wybranie odpowiedniego dla Filipa wózka – przecież mężczyzna bez instynktu nie miałby pojęcia jaki będzie najlepszy).  Szok przeżyłam już przy wypisie ze szpitala.

Kiedy dostałam wymarzony wypis pakowałam w pośpiechu wszystkie nagromadzone przez tydzień rzeczy i starałam się uciekać zanim ktoś jednak powie, że powinnam zostać jeszcze chociażby jeden dzień. O ile przez tydzień radziłam sobie z przebieraniem i przewijaniem o tyle ubranie dziecka ważącego mniej niż 3kg w kombinezon i zapięcie go w foteliku najzwyczajniej mnie przerosło. Wpakowałam Filipa jakkolwiek w za dużą kurteczkę, zaniosłam P. mówiąc „Zapnij go w tym jakoś” i poszłam po resztę toreb. Jakimś cudem mój Mąż sobie poradził. Spodziewałam się błagalnego „Nie zostawiaj mnie z nim”. Nie doczekałam się. I fajnie.

Niejeden facet boi się wziąć malucha z dyndającą na wszystkie strony główką na ręce. Nie mój. Chociaż może i bał się, ale nie oporował. Pierwsze przewijania były oczywiście moje, ale głównie dlatego, że P. bardziej bał się śmierdzącej papkowatej zawartości pieluchy niż samej czynności. Do dziś stara się nie zmieniać pampersa jeśli wie, co jest w środku. Jeśli musi, to robi to na bezdechu, ale jednak robi.

Pamiętam, że już w szpitalu niektóre ubranka po prostu mnie przerosły. Wiadomo, jak kompletowałam wyprawkę, to kierowałam się zasadą „Ooo, jakie to ładne”. A potem przyszło mi zmierzyć się z wpakowaniem mojego chuderlaczka w body, pajace, kaftaniki. WHAT?! Jak takie małe rączki wpakować w rękawki i jednocześnie ich nie połamać??? Takich dylematów nie miał P. – trzeba ubrać? To ubieramy! Przyznam szczerze, że nawet teraz są ubranka, które stanowią dla mnie wyzwanie. Wołam wtedy mojego Męża i patrzę jak raz dwa Filip jest zapakowany w to, co dla niego przyszykowałam. Niejeden raz denerwowałam się, że nie dam rady czegoś założyć na małe ciałko. Jakże pokrzepiające jest w takich momentach usłyszeć  „Daj, ja to zrobię”. 

Pierwsza kąpiel była dla mnie traumą. Prawie płakałam wiedząc, co mnie czeka. Bo przecież dziecko się wierci, może mi się wyślizgnąć. Jak mam je trzymać? Drugie kąpanie należało do P. i tak właściwie zostało do dziś. Ja trzymam Małego przy kąpieli tylko wtedy, kiedy P. nie ma w domu.

Karmienie też nie stanowi dla mojego Męża problemu. Pewnie ułatwia mu to fakt, że Mały jest karmiony butelką :) Co prawda czasami serce mi zamiera, jak widzę w jakich pozycjach jest ułożony Filip w trakcie karmienia przez P., ale nie mam odwagi zwracać mu co chwilę uwagi, bo jeszcze się zniechęci. Nie jest najgorzej, skoro dziecku nadal nic się nie stało. Był moment, kiedy Filip zjadał więcej od P. niż ode mnie. O czymś to świadczy. Często nawet wolę, kiedy to on karmi, bo ja mam wtedy labę.

Tak więc podsumowując – mój Mąż karmi, odbija, podaje lekarstwa, przewija, posypuje pudrem, ubiera, zabiera na spacery, usypia, kładzie na brzuszek, masuje, bawi się. Robi wszystko to, czym ja się zajmuję. Nie mam źle, prawda? W sumie mogę wyjść, gdzie chcę i na ile chcę, a po powrocie zastanę dziecko w całkiem dobrym stanie. Przyznam się, że nawet kiedy nie wychodzę to zrzucam wiele obowiązków na P. „trochę” go wykorzystując.

Jak rozmawiam z koleżankami, to słyszę, że coraz więcej mężczyzn zajmuje się swoimi dziećmi w pełnym wymiarze. Nie wiem, czy jest to związane z innym podejściem do tematu niż kiedyś, bo z tego, co opowiada moja Mama, mój Tata przy naszej trójce też robił praktycznie wszystko. Może wychowanie? Też nie jestem przekonana, bo z opowieści P. wynika, że mój Teść niekoniecznie miał odwagę opiekować się nowowrodkiem i raczej trzymał się z boku podczas pielęgnacji dzieci. Więc może po prostu faceci nie są tacy straszni i wszystko zależy od charakteru i tego, na ile same im pozwalamy?

A jak było u Was? Jakie stanowisko w opiece nad dzieckiem zajmował Wasz partner?