Dlaczego nasze dziecko płacze?

Jakiś czas temu zdarzył nam się wyjątkowo marudny, płaczliwy i ciężki do przetrwania okres. Oczywiście przyczyny są bliżej nieznane, możemy tylko snuć domysły. Skąd można wiedzieć, co takiemu maluchowi dolega? Niby jeden płacz różni się od drugiego, ale i tak jest ciężko.

Ostatnio Filip się trochę unormował, nie wymagał stałego pilnowania z powodu ulewania, potrafił zająć się sam sobą np. na macie edukacyjnej czy w łóżeczku pod karuzelą. Nie płakał szczególnie często, nie trzeba było nosić go stale na rękach. Przez cztery kolejne dni, kiedy P. miał wolne od pracy mieliśmy w domu anioła, a nie dziecko. Stało się – zostałam z Filipem sama w domu na 12 godzin. BACH! Płacz, zanoszenie się, prężenie, odmawianie jedzenia. W grę wchodził tylko smoczek i butelka z wodą. Nie wytrzymałam, późnym popołudniem zadzwoniłam po rodzicielskie wsparcie. Teoria, że Filip zachowuje się w ten sposób, ponieważ zestresowałam się, bo zostaliśmy sami w domu legła w gruzach kiedy okazało się, że obecność dziadków niewiele zmieniła. Uspokoił się dopiero wieczorem.

Podsumowując – Filip nie chciał jeść, płakał, prężył się, zanosił jak nigdy dotąd. O ile na smoczek reagował w miarę spokojnie i popijał wodę, to jak tylko wyczuwał przy ustach butelkę z ciepłym mlekiem dostawał szału (dodam, że wszystkie smoczki mają ten sam kształt). Do tego ślinienie się na potęgę, puszczanie bąbli i wkładanie pięści do buzi. Wniosek – pewnie zaczynają mu dokuczać zęby. Zakupiliśmy poleconą maść na dziąsła i czekaliśmy, co będzie dalej.

W kolejnych dniach sytuacja wyglądała następująco: Filip budził się wesoły, wszystko było OK, więc przygotowywałam mleko. Układałam go w pozycji do karmienia – zaczynało się marudzenie. Wyczuwał mleko i zaczynał płakać. W ruch wchodziła niewielka ilość maści na dziąsła, smoczek na uspokojenie i po minucie czy dwóch mogliśmy już normalnie karmić. Czyli to jednak zęby – uff… Strzał w dziesiątkę, problem namierzony.

Kilka dni później znowu zostaliśmy sami i sytuacja się powtórzyła. Z tym wyjątkiem, że nie pomagała ani maść, ani noszenie na rękach, ani żadna z zabawek. W grę przestał też wchodzić smoczek czy woda. Doszły za to bąki. Co tym razem? Może kolka? Objawy takie same, wnioski już inne. Masowanie brzuszka, przykładanie ciepłych pieluszek, kropelki na wzdęcia, tysiące różnych pozycji do noszenia, wszystkie możliwe białe szumy – nic nie pomaga. Cóż, nie każde dziecko przecież reaguje na te sposoby. Mam pecha. Ale dlaczego kolka pojawia się zazwyczaj kiedy przychodzi pora karmienia albo drzemki? Doszło do sytuacji, że nakarmić go mogliśmy tylko przez sen, w który zapadał zazwyczaj po długim płaczu.

Po raz kolejny otworzyłam sobie kalendarz skoków rozwojowych. Teoretycznie wypada nam 12 tydzień, czyli jak nic okres burzy. Z drugiej strony Filip urodził się prawie 3 tygodnie przed terminem, więc powinien być dopiero w poprzednim skoku. Ale 8-9 tydzień to też burza. Jak by nie było, może to właśnie spowodowało ten ciężki okres. Zwłaszcza, że Młody ni z tego ni z owego zaczął brać wszystko do rączek i wkładać to do buzi, przekonał się do pozycji siedzącej i coraz częściej podnosi się tak, że siada bez podparcia, główka trzyma się coraz sztywniej, wszystko go interesuje. Może stąd niechęć do jedzenia? Bo wszystko jest ciekawsze od butelki? Ale skąd ten histeryczny płacz?