Rozstanie z przewijakiem

Dzisiaj o tym, jak łatwo przyzwyczaić się do gadżetów – wymysłów współczesnego rynku. Kiedy w ciąży pożyczałam od koleżanki przewijak myślałam sobie: „Lepiej mieć, niż nie mieć. Najwyżej nie będę z niego korzystać”. Ach, jakże naiwna byłam wierząc w to, że uda mi się uniknąć współczesnego wygodnictwa. Chociaż z drugiej strony – dlaczego odmawiać sobie łatwiejszego życia?

Początkowo myślałam, że przewijak nałożony na łóżeczko będzie mi przeszkadzał przy kładzeniu Filipa spać. Cóż – nie przeszkadzał. Wydawało mi się, że będę go po każdym użyciu zdejmowała. Cóż – myliłam się. Byłam pewna, że szybko się go pozbędę, gdyż okaże się niepraktyczny. To dopiero bujda! Ze łzami w oczach usuwałam go z naszego życia.

Dlaczego przewijak na łóżeczko jest świetnym gadżetem?

• Po pierwsze – w moich przypadku – dzięki niemu miałam blisko przybory kosmetyczne potrzebne do przewijania, takie jak puder, chusteczki nawilżane, a także pieluchy, aspirator do noska, sól fizjologiczną. Wszystko to miałam poukładane na komodzie przy łóżeczku oraz w jej szufladach. Jak czegoś potrzebowałam – było pod ręką.
• Po drugie – nie musiałam się pochylać przewijając Filipa na łóżku. Niby nic, ale jednak ładnych kilka razów dziennie trzeba jednak zmienić pieluchę. Na przewijaku jest baaardzo wygodnie!
• Po trzecie – nie musiałam się martwić o „wpadki”. Jak Młodemu zdarzyło mu się zacząć sikać w czasie zmiany pieluchy, to przewijak jest nieprzemakalny – wystarczyło go przetrzeć (oczywiście po wymianie na suche położonych na nim ochraniacza frotte i flanelowej pieluszki). Zdarzyło mi się przebierać Filipa np. na macie edukacyjnej („Bo tak ładnie się bawi, to po co go przenosić.”) i cóż – trzeba była ją zaraz po tym wrzucić do pralki. Tyle było z zabawy…
• Po czwarte – Filip go uwielbiał. Nie wiem, czemu. W gorszych chwilach, kiedy płakał godzinami, czasami wystarczyło położenie na przewijaku i od razu kryzys mijał.

Dlaczego musieliśmy rozstać się z jednym z naszych ulubionych gadżetów? Z prostej przyczyny – Filip zaczął z niego wyrastać. Albo odpychał się nóżkami i baliśmy się, że uderzy główką w ścianę, albo nóżki zwisały smętnie z przewijaka. Poza tym Młody znalazł sobie świetne zajęcie – leżąc w łóżeczku okopywał przewijak stopami. Niby nic, ale jednak to drewno obłożone ceratą i mógł sobie zrobić krzywdę. No i jest coraz większy, więc coraz trudniej było nam go wkładać do łóżeczka.

Pewnego dnia z bólem serca pozbyliśmy się przewijaka z mieszkania. Wróci do swoich właścicieli, może im się jeszcze przyda J Ale było ciężko. Jeszcze zanim P. zniósł go do samochodu biliśmy się z myślami „A może jednak jeszcze go zostawić? Najwyżej nie będziemy z niego korzystać…”