Lęk separacyjny, czy inna cholera?

Kalendarz skoków rozwojowych porzuciłam już jakiś czas temu. Filip jest marudny przez większość swojej egzystencji, zawsze mogłabym na coś zrzucić winę - a to skok rozwojowy, a to pogoda, a to coś mu zaszkodziło, kupa się zaparła i nie chce wyjść etc... Aaa i jeszcze zęby! Zęby są hitem, bo obarczamy te nieszczęsne mleczaki od 3-4 miesiąca życia Młodego ;) Napomknę, że do tej pory pojawiły się dolne jedynki. Myślałam, że teraz będzie z górki. Hmm... Od miesiąca nic nowego się nie pokazało, a marudzenie trwa.

Ach, słodkie macierzyństwo! Tak się cieszyłam, że Filip przesypia noce. Ba! Budził się coraz później! Najpierw spał do 4.00 potem do 5.00, a nawet do 6.30! Cóż to były za czasy... Nagle zaczął się budzić o 2.00 albo o 3.00, co oczywiście najpierw wzbudziło nasze podejrzenia co do kolejnych zębów ;) Uspakajał się dopiero jak dostał mleko. Wypijał i spał dalej. Więc przestaliśmy z P. męczyć siebie i jego. Jak tylko Filip się przebudzał (oczywiście z wielkim, niepohamowanym krzykiem) to dawaliśmy mu butlę, przewijaliśmy w razie potrzeby i dalej spać. Nie pomaga późniejsze dokarmianie na śpiocha, czy podawanie większej ilości mleka, nie pomaga dodawanie kaszki, a nawet karmienie na noc kaszką na mleku. Wodą też się nie daje oszukać. Nic. Zaparł się, chce jeść i koniec. To karmimy i mamy nadzieje, że znowu się przestawi ;)

I znowu jesteśmy na etapie marudzenia. W leżaczku, na rękach, przy bajce, podczas karmienia, na kocyku, na kolanach, w skoczku, w chodziku, na spacerze - ŹLE. Nie pomaga niezliczona ilość zabawek. Ciągle "Łełełełełełełe!" i tyle w temacie. Nie chce spać w dzień i to potęguje jego marudzenie. Ale nie daj Boże spróbować go usypiać - bo jeszcze się uda! Płacz, krzyk, wyrywanie włosów (oczywiście moich). Pas! 

Zaglądam do tego nieszczęsnego kalendarza i wyliczam - Filip ma 32 tygodnie, od tego odejmuję 2 tygodnie, przez wcześniejszy poród i jak nic wychodzi, że jesteśmy na etapie burzy niespowodowanej żadnym skokiem rozwojowym. To zwyczajny okres marudzenia, który doprowadza matki do szału. Ponoć to lęk separacyjny. Ale przecież jestem obok na kocyku, stoję nad łóżeczkiem albo próbuję uśpić na rękach. Więc jaki to ma sens? Czytam i czytam - moje dziecko nie jest wyjątkiem. To mnie trochę pociesza. Tylko trochę, bo tak czy inaczej mam dość.

Tak - ja też marudzę. Nie jestem w tym gorsza od Filipa. Jestem zmęczona, brak mi pomysłów, wkurzam się, że nie jestem w stanie ogarnąć tego tematu i brakuje mi cierpliwości. Drażni mnie, że jak jestem z Młodym sama to nawet nie mam opcji ugotowania obiadu (a innym matkom się to udaje). Jestem na siebie wściekła, bo znowu jem słodycze. Marudzę. Marudzimy sobie oboje.