Ciasteczkowy Potwór

Zanim urodził się Filip obowiązkowo musiałam zaszaleć w hurtowni artykułów dziecięcych. Przy okazji zakupu wózka wpadło mi do koszyka (a właściwie wanienki, bo to w nią wszystko ładowałam ;) ) kilka innych niezbędnych (!) rzeczy. Wśród nich on - jedyny, niepowtarzalny, mięciutki, w pięknym niebieskim kolorze. Oczami wyobraźni widziałam, jak Młody spaceruje ciągnąc go po ziemi i trzymając za jedną łapkę. I tak właśnie na trzy miesiące przed porodem zamieszkał z nami Ciasteczkowy Potwór. 

Lęk separacyjny, czy inna cholera?

Kalendarz skoków rozwojowych porzuciłam już jakiś czas temu. Filip jest marudny przez większość swojej egzystencji, zawsze mogłabym na coś zrzucić winę - a to skok rozwojowy, a to pogoda, a to coś mu zaszkodziło, kupa się zaparła i nie chce wyjść etc... Aaa i jeszcze zęby! Zęby są hitem, bo obarczamy te nieszczęsne mleczaki od 3-4 miesiąca życia Młodego ;) Napomknę, że do tej pory pojawiły się dolne jedynki. Myślałam, że teraz będzie z górki. Hmm... Od miesiąca nic nowego się nie pokazało, a marudzenie trwa.

Szpitalna trauma

Przez cały okres ciąży nie myślałam, że spędzę w szpitalu więcej niż trzy doby. Ba, myślałam, że uda mi się nawet wymknąć po dwóch. Jak się okazało - dane mi było spędzić w szpitalnej atmosferze okrągły tydzień, a każdego dnia byłam coraz bardziej załamana. Dlaczego? Dzięki personelowi, który uświadamiał mi, jak beznadziejnym przypadkiem jest moje dziecko.

Rozstanie z przewijakiem

Dzisiaj o tym, jak łatwo przyzwyczaić się do gadżetów – wymysłów współczesnego rynku. Kiedy w ciąży pożyczałam od koleżanki przewijak myślałam sobie: „Lepiej mieć, niż nie mieć. Najwyżej nie będę z niego korzystać”. Ach, jakże naiwna byłam wierząc w to, że uda mi się uniknąć współczesnego wygodnictwa. Chociaż z drugiej strony – dlaczego odmawiać sobie łatwiejszego życia?

Dlaczego nasze dziecko płacze?

Jakiś czas temu zdarzył nam się wyjątkowo marudny, płaczliwy i ciężki do przetrwania okres. Oczywiście przyczyny są bliżej nieznane, możemy tylko snuć domysły. Skąd można wiedzieć, co takiemu maluchowi dolega? Niby jeden płacz różni się od drugiego, ale i tak jest ciężko.

Rola taty w opiece nad dzieckiem

„On Ci nie pomoże”, „Nie licz na niego w tych sprawach”, „Żaden facet tego nie zrobi” – mniej więcej z takimi opiniami spotykałam się będąc w ciąży odnośnie przyszłej pomocy P. przy dziecku. Co pozostaje mi powiedzieć? Wychodzi na to, że P. jest jednym z tych nielicznych wyjątkowych mężczyzn, którzy przy dziecku zrobią prawie wszystko, a pisząc „prawie” zostawiam sobie po prostu pewien margines błędu.

3 minuty szczęścia

Powoli wracam do świata żywych. Bardzo powoli. Dzisiaj Filip kończy dwa miesiące, a my nadal żyjemy pod znakiem zapytania – co mu jest, że mało je, przybiera na wadze powoli (raz więcej, raz mniej), ulewa, płacze podczas jedzenia, jest bardzo niespokojny i ma problemy z zasypianiem. Jesteśmy na etapie rozważania nietolerancji laktozy. Może tym razem to będzie strzał w dziesiątkę, nasze dziecko w końcu przestanie się męczyć i zaczniemy czerpać z rodzicielstwa całymi garściami. Ale to temat na inny post. Od porodu uzbierało się sporo tematów godnych opisania. Dzisiaj o 3 minutach szczęścia.

Ostatni miesiąc

Na początku ciąży chciałam żeby czas przyspieszył. Miałam nadzieję, że zasnę jednego dnia, a obudzę się pod koniec trzeciego miesiąca, który stanowił jako tako bezpieczną granicę. W końcu pierwsze trzy miesiące są najbardziej zagrożone poronieniem. Czwarty miesiąc ciągle był dla mnie pełen obaw, czy aby na pewno wszystko jest w porządku, czy nie dzieje się nic złego. Można powiedzieć, że żyłam od jednej wizyty u ginekologa do kolejnej. A tydzień po badaniu znowu zastanawiałam się, czy z Fasolem jest ok. Możecie powiedzieć, że to paranoja, ale po poronieniu poprzedniej ciąży nie umiałam inaczej.